ملاک چیست؟

اگر قرار باشد روزی را به نام (( روز بزرگداشت شعر و ادب فارسی )) نامگذاری کنید معیارهایتان برای انتخاب این روز چیست؟ 

ممکن است بگویید روز تولد یا وفات اولین شاعر بزرگ پارسی گوی روز مناسبی است. در این صورت باید به سراغ رودکی بروید. 

ممکن است معیارتان شاعری باشد که بیش از دیگران برای اشاعه و حفظ زبان فارسی  رنج برده است در این صورت قطعا فردوسی در اولویت است. 

بسی رنج بردم دراین سال سی                       عجم زنده کردم بدین پارسی   

ملاک دیگری که می تواند بسیار جالب باشد توجه به شاعری غیر ایرانی و غیر فارسی زبان است که به زبان فارسی اشعاری سروده باشد. دراین صورت آیا علامه اقبال لاهوری با چند دیوان شعر فارسی گزینه مناسبی نیست؟ 

اگر هم بخواهید معروفترین شعرای فارسی را که در سراسر گیتی جزو مفاخر ادبی محسوب می شوند را انتخاب کنید که گزینه های زیادی پیش رو دارید از حافظ و سعدی گرفته تا مولانا از نظامی گنجوی و عطار نیشابوری گرفته تا عمر خیام  و . . .

   

 

حالا اگر بدانید روز وفات محمد حسین بهجت تبریزی  (شهریار) که درصد بسیاری از ایرانیان و حتی افراد اهل مطالعه نام او را هم نمی دانند و اگر شهرتی هم دارد با تخلص خود (شهریار) دارد. درتقویم رسمی به عنوان (روز شعر و ادب فارسی) نامگذاری شود چه می گویید؟

نامها سخن می گویند

داشتم در مورد واقعه کربلا و شهادت سیدنا امام حسین (رض) تحقیق می کردم. که به نتایج جالبی در منابع شیعی دست یافتم.که چند مورد را عینا نقل می کنم: 

سایت حوزه دات نت : 

اسامی شهدای کربلا از یاران حسین ع طبق روایاتی که نگارنده از لابلای کتب تاریخ به دست آورده‏ام از بنی هاشم و غیر بنی هاشم بدین شرح ذکر شده است:

(فرزندان امیر المؤمنین ع):

1ـ ابو بکر بن علی (که شهادت وی با شک و تردید ذکر شده است)

2ـ عمر بن علی

3ـ محمد الاصغر بن علی

4ـ عبد الله بن علی

5ـ عباس بن علی

6ـ محمد بن العباس بن علی

7ـ عبد الله بن العباس بن علی

8ـ عبد الله الاصغر

9ـ جعفر بن علی

10ـ عثمان بن علی

(فرزندان امام حسن):

11ـ قاسم بن حسن

12ـ ابو بکر بن حسن

13ـ عبد الله بن حسن

14ـ بشر بن حسن

  . . . . . .

این اطلاعات در سایتهای دیگری هم وجود دارد: 

مرکز مطالعات و پژوهشهای فرهنگی حوزه علمیه 

واحد پاسخ به سوالات پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی 

مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران  

به نظر شما این نامگذاری چه پیامی دارد؟

یک اشتباه حساس

۲۱ آگوست به مناسبتی که به آن اشاره خواهد شد، به عنوان روز جهانی مسجد نامگذاری شده است. 21/8/1969 روزی است که در آن خباثت و رذالت ذاتی یک جرثومه فساد (رژیم اشغالگر قدس) منجر به آتش زدن خانه ای از خانه های خدا یعنی مسجدالاقصی شد.

این اقدام بی شرمانه که حتی مغولان خونخوار هنگام فتح سرزمینهای اسلامی (ایران و بخشهایی از شام) مشابه آن را مرتکب نشدند، نمایانگر سبعیت و ددمنشی این رژیم نامشروع است. یکی از سیاستهای این رژیم منحوس این است که افکار عمومی جهان را از مسجدالاقصی منحرف کند.

شاید برایتان جالب باشد که بدانید تصویری که بر روی اسکناس 1000 ریالی جمهوری اسلامی ایران نقش بسته است، تصویر مسجد الاقصی نیست بلکه تصویر مسجد عمر ابن الخطاب (رض) یا همان قبة الصخره است.

 ماجرا از این قرار است که هنگامی که قدس برای اولین بار در تاریخ اسلام بدون یک قطره خونریزی توسط امیر المومنین عمر ابن الخطاب (رض) (عمر اولین کسی است که در تاریخ اسلام به امیر المومنین ملقب شد) فتح شد، در اثنایی که او در کلیسایی در نزدیکی مسجدالاقصی مشغول مذاکره برای صلح با مسیحیان که در آن موقع قدس را در اختیار داشتند بود متوجه شد که وقت نماز فرارسیده است. لذا خواست تا برای ادای نماز چند دقیقه ای از کلیسا خارج شود. اما اسقفها از او خواستند که همانجا ( در کلیسا) نمازش را اقامه کند. عمر با فراستی که داشت دلیل قانع کننده ای ارائه داد و از اقامه نماز در کلیسا اجتناب نمود. دلیل او این بود که ممکن است بعدها مسلمین با استناد به این موضوع که خلیفه مسلمین در این محل نماز خوانده است، کلیسا را به مسجد تبدیل کنند و این برخلاف عهدنامه بود زیرا عمر در ازای تحویل کلید بیت المقدس و تسلیم مسیحیان به آنها امان داده بود و به عنوان شهروند درجه یک حق زندگی و عبادت آزادانه به ایشان عطا کرده بود.

عمر (احتمالا از آنجایی که هنوز کلید مسجدالاقصی را تحویل نگرفته بود) در مجاورت مسجدالاقصی به اقامه نماز پرداخت که مسلمین بعدها آن محل را تبدیل به مسجدی ساختند که اکنون تصویرش بر اسکناس 1000 ریالی جمهوری اسلامی نقش بسته است.