هرمزگان را می توان به حق" بهشت غیر بومی ها" لقب داد. استانی که دارای بزرگترین پتانسیلهای پیشرفت است اما هنوز داغ محرومیت بر پیشانیش خودنمایی می کند. با وجود اینکه که اهالی این دیار در بسیاری از موارد طعم تلخ محرومیت و تبعیض را چشیده اند،باز هم با اراده ای آهنین و عزمی راسخ به دنبال رفع محرومیت و تلاش برای پیشرفت و توسعه همه جانبه استان خود هستند.اما آنچه بیش از هرچیز مردم شریف این خطه به خصوص جوانان لایق آن را می رنجاند تبعیض در به کارگیری نیروها و استعدادهای بومی است. برای اینکه بتوانید بهتر به عمق ماجرا پی ببرید، کافی است نسبت تعداد استانداران بومی را به کل استانداران تاریخ هرمزگان در نظر بگیرید.یا حساب کنید چند درصداز مدیران کل ادارات هرمزگان ، هرمزگانی هستند؟

به راستی سهم جوانان هرمزگانی از صنایع عظیم استان چقدر است؟ چند درصد موقعیتهای شغلی در صنایع ویا بنادر استان به جوانان بومی اختصاص دارد؟ آیا سهم جوانان هرمزگانی از این همه فرصت شغلی فقط مشاغل دون پایه و خدماتی است؟ آیا از میان این همه نیروی بومی با بالاترین مدارج علمی و فوق متخصصین هرمزگانی که عضو  هیأت علمی دانشگاههای استان و کشور هستند هیچ کدام صلاحیت احراز پستهای کلیدی در استان را ندارند؟

سیاستهای غلط باعث مهاجرت بی رویه به استان شده وترکیب جمعیتی آن را دگرگون نموده است.به طوریکه که در شهری همچون بندرعباس که طبق آمارهای رسمی موجود جمعیتش به نیم میلیون نفر هم نمی رسد، از هفت نفر عضو شورای شهر حداقل دو نفر حتی هرمزگانی نیستند.